Wat een avontuur
De afgelopen week was even “gidsvrij”, aangezien er wat werk voor Beet lag wat gedaan moest worden. En naar met name één van die klusjes keek ik al weken uit: Het maken van een video op lokatie bij Fishing Adventure, een 40 hectare groot betaalwater in de omgeving van Enschede. Nu ben ik normaal gesproken echt tótaal niet van de betaalwateren, maar dit is een hele speciale! Niet alleen is het immens groot, maar ook heeft het de “look and feel” van de rivierplassen waar ik zo graag op vis. Er is flink wat bodemstructuur, aangezien er nog steeds zand uit de plas wordt gewonnen, dus je kunt echt op zoek naar mooie structuren onder water. Maar waar ik vooral naar uitkeek was mijn kennismaking met de beloegasteur, de grootste zoetwatervis ter wereld!
12BB for the win!
Aangezien er ter plaatse niet met brandstofmotoren mag worden gevaren, heb ik mijn vrienden van 12BB.eu lief aangekeken, zodat mij een bellyboat in bruikleen werd gegeven. En niet zomaar eentje! Ik mocht gebruikmaken van de boot van vismaat Wiljo; een tot de tanden gewapende boot met elektromotor en LiveScope. En wat vist dat gaaf! Je kunt echt vissen op de elektromotor achtervolgen, en eigenlijk vis je veel preciezer dan vanuit een visboot. Ik vond het niet alleen een supergave ervaring, maar ik denk ook dat zo’n bellyboat met live sonar het ultieme wapen zou zijn in mijn grote-meevallen-jacht. Wie weet komt het er ooit nog eens van om er eentje aan te schaffen..
Pelagisch vissen op steur
Wat het vissen betreft kan ik kort zijn: De visserij op beloegasteur is exact hetzelfde als de visserij op meerval die ik zo graag beoefen, met een iets andere montage (op dit water mogen geen dreggen of dubbele enkele haken worden gebruikt). Maar voor de rest is het exact hetzelfde spelletje: Op de LiveScope een goede vis opzoeken op half water en die dan aandroppen met de pieren of aasvis. Ze reageren zelfs ook op het kwakhout! Het duurde desondanks nog uren voor ik een vis tot actie kon verleiden, maar dat werd wel onvergetelijk! Ik zag een enorm signaal op mijn scherm, en kreeg de dot dauwpieren perfect boven de vis. Na deze zo’n tien minuten te hebben achtervolgd en getreiterd, was daar ineens die felle tik op de top!
Brute dril
Ik sloeg meteen hard aan, en sloeg werkelijk op een blok beton! De meervalhengel ging hoepeltjekrom, en de vis nam in een paar seconden een meter of vijftien lijn naar de bodem. Absoluut niet te houden! Hierop heb ik de slip helemaal dicht gezet, en ben gaan pompen om de vis van de bodem te krijgen. Je hoorde het carbon van de hengel kraken, zoveel druk stond er op de blank! Ineens leek de weerstand te verdwijnen, en zag ik het signaal snel omhoog komen op het scherm. En met de volle lengte van geschat zo’n 2,20 meter kwam de vis met zijn hele lengte het water uit, drie meter voor mijn bellyboat! Hierna nam de vis weer een onhoudbare spurt naar de bodem, toen ineens alle weerstand wegviel.. Nu ben ik dat met meervallen wel gewend, want door hun klappen met de staart tegen de lijn, lijkt het vaak ook een halve seconde of je de vis kwijt bent. Maar nu was het echt.. Mijn oerkreet was tot in Amsterdam te horen, en teleurgesteld draaide ik de lege haak weer binnen. Een tweede aanbeet van een mogelijk nog grotere vis aan het eind van de middag sloeg ik roemloos mis, waardoor het dus op de statische nachtvisserij zou gaan aankomen om wat te vangen.
Statisch vissen met dode forel
Na de bellyboats het strand op te hebben gesleept, maakten we ons klaar voor de nacht. We hadden een luxe vishut ter beschikking, dus we hoefden geen kou te lijden. De hengels werden afgespannen op verschillende stekken, en de piepers werden gemonteerd. Aan elke hengel een dode forel op de bodem, dus het wachten kon beginnen. Dat duurde echter niet zo lang, want al binnen de tien minuten noteerden we de eerste aanbeet. Die sloeg ik helaas mis. Nadat visgids Sander me goed had uitgelegd hoe aan te slaan (hard en vaak), ging het al beter. Er kwamen in korte tijd drie beloegasteuren van rond de 1.70 meter op de kant, en dat waren natuurlijk gave drils! Maar het klapstuk van de trip kwam helemaal op het laatst: Wederom vloog één van de hengels krom, en na aanvankelijk als een zak aardappelen te zijn meegezwommen, werd de vis op zo’n dertig meter voor de steiger ineens pisnijdig! Een woeste dril volgde, waarbij de vis regelmatig lijn nam van de potdicht gedraaide slip! Run na run bleef de vis gaan, totdat hij opeens de moed opgaf, en zich op de zij rolde in het oppervlak. Met grote ogen bekeken we het monster dat zich ineens liet zien! Met op een haar na twee meter lengte een gigant van een vis!
Terug naar de meerval
Na deze geweldige ervaring besloten we dat het bedtijd was, en doken we ons bed in. De volgende ochtend, na de nodige koppen koffie nam ik dan ook voldaan afscheid, met SD-kaarten vol videomateriaal om mee te gaan stoeien. En het mooie is: Om vissen van twee meter te vangen hoef je niet eens naar Enschede. Die zwemmen ook “gewoon” in mijn eigen visgebied. En dus ben ik daar met aardig succes ook al op aan het jagen de laatste maanden. Mocht jij dat nu ook eens willen, dan is dat wellicht te regelen. Niet per se een hele dag, niet per se overdag en niet per se in de Biesbosch. Want deze visserij is echt even wat anders dan het gewone roofvissen. Intersse? Stuur me een mail.
Goed weekend!
