Na bijna twee jaar mochten we eindelijk weer een échte Predatortour beleven, waar we het vorig jaar met een online editie moesten doen. Dat was ook leuk om mee te maken, maar natuurlijk mis je daar het hele randgebeuren bij: De race tussen tientallen razendsnelle boten om op tijd op de beste stekken te zijn, het elkaar in de gaten houden tijdens de wedstrijd, maar vooral de sociale contacten die je tijdens zo een toernooi weer onderhoudt.
Iedereen was dan ook duidelijk opgelucht dat het weer fysiek doorging! Helaas kwam juni te vroeg, dus er werd door de organisatie ervoor gekozen om het evenement in oktober te laten plaatsvinden. Niet ideaal, maar het kon niet anders. Beter iets dan niets in dit geval. En het gaf ook weer een andere dynamiek. Oppassen tijdens het lopen over de steigers van de haven in het pikkedonker, koude avonden en een eindfeest waar de deelnemers in hun warmtepakken een biertje stonden te drinken. Hebben we dat ook eens meegemaakt.
Dag 1
Joris en ik kozen ervoor om één dag voor te vissen. Best krap, maar het kon niet anders. Zowel bij Joris op het werk als bij mij aan boord was het een periode van topdrukte. En hoe belangrijk het voorvissen ook is; de schoorsteen moet nu eenmaal ook blijven roken (zeker na de financiële rampmaand die ik zelf heb beleefd). Tijdens de gidsdagen bleek dat met name de snoekbaars lastig te vangen was, dus we concentreerden ons op die soort tijdens het voorvissen.
Het bleek dat er een paar lucratieve stekken waren op het parcours, en dat de snoekbaars erg geconcentreerd zat. We hebben tijdens het voorvissen drie van die stekken in kaart gebracht, waarna we nog even baars probeerden te vangen. Zonder succes. En dat zou een waarschuwing moeten zijn geweest..
Tijdens de eerste wedstrijddag bleek de wind echter veel harder te blazen dan verwacht, wat twee van onze drie snoekbaarsstekken min of meer onbevisbaar maakte. Dus volgas richting stek drie, die wat meer in de luwte lag. We moesten deze stek delen met een ander team, waarbij we natuurlijk netjes de verplichte 150 meter afstand hielden. Al snel ving Joris de eerste snoekbaars, en ik een snoek. Maar daarna bleef het verbazend stil.. We sloten de wedstrijddag werpend op snoek af op de ondieptes, wat helaas geen upgrade voor de snoek opleverde. Zo eindigden we dag één met slechts twee, niet al te imponerende vissen.
Dag 2
Vol enthousiasme voeren we de tweede ochtend de haven uit (door de harde wind werd individueel gestart), op weg naar een andere stek, die ik tijdens een gidsdag per toeval eens was tegengekomen. Deze lag redelijk windluw, en lag vol met aasvis! Rondom deze scholen vis boden we onze shads pelagisch aan, en al snel wisten we al onze snoekbaarzen tot boven de zestig centimeter te upgraden. Maar we zagen ook andere signalen bij de bodem liggen: Grote snoek!
Ook deze visten we voorzichtig aan, en al snel sloeg Joris zijn hengel krom: 92 centimeter mat deze vis, en dit was één van de kleinste signalen die we zagen! Dus al snel kregen we een groter exemplaar aan de haak. Met 100,2 centimeter was dit een prachtige aanvulling op onze kaart!
Maar er lagen nog grotere! En die wilden we natuurlijk vangen.. Na de stek even rust te hebben gegeven, maar uiteraard wel “bezet” hebben gehouden, prikten we het volgende signaal aan. Aanvankelijk reageerde de vis niet echt, maar uiteindelijk kwam deze toch omhoog, en hapte toe. En dit was een serieuze vis! Na een harde dril lag deze binnen no time in het net, en eenmaal op de mat bleek deze 110 centimeter te meten. Wat een vis!
Euforisch voeren we daarna terug naar de haven. Wat een topdag was dit! We hadden nu twee metersnoeken en een negentiger, en alle snoekbaarzen waren boven de zestig centimeter. Een prachtige uitgangspositie om morgen eerst de drie baarzen vol te maken. We hoopten dat dat snel geregeld zou zijn, zodat we daarna nog de derde metersnoek aan de lijst zouden kunnen toevoegen. In elk geval lagen we op schema voor een top-10 kwalificering, en dat op een toernooi met de beste vissers van Europa! We wisten toen nog niet wat dag drie zou gaan bieden..
Dag 3
Dag drie! Baarzendag! Uitgelaten sprongen we om 0500H uit bed, de eieren met spek werden gebakken en de koffie vloeide rijkelijk. We hadden een perfect plan voor de baarzen, en een aantal stekken waar we het volste vertrouwen in hadden. We hadden die ochtend de eerste start, en hoewel er toch heel wat boten voor ons mochten starten, wisten we die tijdens de lange rit naar het Haringvliet bijna allemaal weer in te halen. Het is echt bizar hoe hard je met zo’n Orka over de golven kunt varen zonder gas terug te nemen!
Door de dollemansrit over het Hollands Diep waren we als eerste op de stekken die we wilden afvissen. Het plan was simpel: Joris zou met een dieplopende crankbait de stenen kantjes en het eerste deel van het talud afwerpen, en ik zou met een 14-grams shadje de diepere waterlagen afvissen. En al snel stond ik met een kromme hengel in de hand. Iets té krom voor baars.. Het bleek om een mooie snoekbaars te gaan, die echter net geen upgrade was. En na snoekbaars nummer twee koos ik ook voor de crankbait. Het was duidelijk dat de baarzen niet zo diep lagen.
En ineens sloeg de hengel van Joris krom. Het gebonk op de top liet er geen twijfel over bestaan: Dikke baars! Helaas schoot de vis vlakbij de boot los. En dat was het met de actie.. Na alle stekken af te hebben gevist op het haringvliet besloten we in de middag maar het hele stuk terug te varen naar de Amer, waar ik natuurlijk elk baarsstekje uit mijn hoofd ken. Helaas was het ook daar doodstil. Met nog een half uur vistijd op de klok besloten we naar nog één andere stek te varen, waar één van mijn gasten onlangs een 52 centimeter baars ving. Hier gingen de shadjes er weer aan, en al na twee worpen voelde ik een bonkend gewicht aan de hengel. Zou dit dan de gouden greep op de valreep van het toernooi zijn? Want een baars is immers nooit alleen. En we hadden nog een dikke twintig minuten vistijd. Helaas kwam er een in de buik gehaakt snoekbaarsje boven, wat ons de moed helemaal in de schoenen deed zakken. De spullen werden ingepakt, en verslagen werd de terugtocht naar de haven ingezet..
Verslagen
Waarom we de baars niet gevangen kregen, op alle mogelijke waterdieptes en bewezen stekken? We zullen het nooit weten. Maar het heeft ons wel een topklassering in het grootste toernooi van Europa gekost. Verslagen hebben we een paar uur in het huisje gezeten, maar uiteindelijk besloten we ons toch maar te gaan scheren, om te kleden en op tijd naar de prijsuitreiking te gaan. Ik zou het erg onrespectvol van mezelf vinden naar de gelukkige winnaars om daar niet op te dagen. Daarnaast wilde ik graag weer even wat mensen uit het wereldje spreken die ik al zo lang niet had gezien.
Het werd uiteindelijk nog een gezellig eindfeest, wat een waardige afsluiting van een geweldig toernooi was! De organisatie heeft het roofvissen weer op een prachtige manier op de kaart gezet, want alles en iedereen volgde het op de voet. Wat mij betreft hét vlaggenschip van het Europese roofvissen!
Helaas zijn we door onze ontbrekende baarzen nu niet meer zeker van deelname aan de editie volgend jaar. We zijn nu afhankelijk van een goede loting om nog mee te mogen doen, dus als je me zoekt op de lotingsdag zit ik waarschijnlijk in een hoekje tot alle mogelijke goden te bidden..
En natuurlijk feliciteren we de winnaars Jeroen en Emile, en steken we een enorme veer in het achterste van Evert Oostdam en zijn team! Mannen, wat hebben jullie weer een geweldig evenement neergezet! Ook enorm veel dank aan Van Pelt Hengelsport voor de enorme support!
Hopelijk tot volgend jaar!
