Het was me weer een bijzonder weekje..
Afgelopen zaterdag was de wind net van zuidwest naar noordoost gedraaid, en flink in kracht toegenomen. Het was dus een uitdagende aftrap van deze week, want Maik en Mike stapten die dag vol zin aan boord. Iedereen die nogal eens een hengel in zijn of haar handen heeft weet wat (vooral) de eerste dag noordoostenwind voor consequenties heeft: passieve vis die amper tot bijten is te verleiden. En ook deze zaterdag was geen uitzondering op de regel. Ondanks dat we alledrie de soorten aan boord kregen, was het er van elke soort maar eentje.. De snoekbaars was net maats en de snoek met het blote oog amper waarneembaar, maar gelukkig was de baars met 48 centimeter een maatje XL, en tevens een PR voor de gast, dus er kon toch nog geproost worden.
De maandag en dinsdag was de wind zo hard en guur dat ik lekker thuis ben gebleven, maar de woensdag en de donderdag, beiden geboekt als gidsdagen, zagen er veelbelovend uit! Minder wind en meer zon. Dus vol verwachting voeren we die woensdagochtend vroeg uit. Helaas klopte het voorspelde weer niet helemaal, want er stond een harde, ijzige wind. Het werd voor mijn jonge gast teveel van het goede qua kou, dus werd de gidsdag afgebroken. Kan nu eenmaal gebeuren onder zulke omstandigheden, dus we halen hem in warmere tijden wel weer in. Aangezien het de volgende dag nog kouder zou gaan worden, besloot ik de gidsdag op donderdag ook maar te verzetten, zodat ik zelf een ochtendje de rivierplassen op zou kunnen gaan om te jagen op XL-snoekbaars en meerval. We hebben immers een paar mooie investeringen gedaan. Allereerst elektrisch verwarmde handschoenen (heerlijk!), en tevens heb ik als pelagic-hengel nu de Hart Toro Jig Castaway (te koop bij Hengelsport Zaltbommel). Een werkelijk ultralicht stokje qua gewicht, maar een beest qua power! Het is namelijk een hengel die is gemaakt voor het speedjiggen op tropische zeevissen. Hij gaat al prachtig krom op een dikke snoekbaars, maar na 2/3 van de kromming komt ineens de volle body erin. Met een werpgewicht van 250 gram is deze stok een wolf in schaapskleren, waarmee je ook die dikke meerval die ineens op het scherm komt kunt aanvissen, zonder eerst van hengel te moeten wisselen.
Van een koude kermis thuis..
Kortom: Vol verwachting toog ik in het pikkedonker richting de helling van mijn voorkeur, met -9 graden op de autothermometer, om op één van onze grote rivierplassen lekker in mijn eentje met deze spulletjes aan de slag te gaan. Echter bleek deze helling tot mijn grote teleurstelling nog onder water te staan. Balen! Dus snel weer de bus in om naar een alternatieve stek te rijden; een wat kleiner rivierplasje met een kanohellinkje om de hoek, waar met enig kunst- en vliegwerk ook nog wel te traileren valt. Daar eenmaal aangekomen bleek er een flinke laag ijs te liggen. En wel zo dik dat ik erop kon staan met mijn negentig kilo! “That escalated quickly” zullen we maar zeggen.. Het was het sein om te accepteren dat ik de komende dagen even buiten gevecht gesteld ben wat het vissen betreft, en dus togen we weer huiswaarts om de boot weer in de schuur te zetten. En dus dit blog te typen. Voorlopig zullen we de dooi moeten afwachten, en hopen op relatief goed weer de komende weken, want ik heb een boel gidsdagen in te halen voor de sluiting inmiddels..
Voorzichtig kijken we alweer uit naar het staartje van dit seizoen, wat tot aan december zo geweldig is geweest qua vangsten. Het is jammer dat december en (tot nu toe) januari zulke dissonanten zijn, door het extreem langdurige hoogwater en het slechte weer, maar het lijkt erop dat het weer de komende weken stabieler wordt en dat het water definitief naar normale waarden zakt. We hopen er maar op..
Wil jij ook nog mee tijdens de finale van dit seizoen? Je weet me te vinden! Of ga je liever met me mee in Denemarken op jacht naar de illustere zeeforel? Er is nog plek!
Goed weekend!
