Gedoe en nog meer gedoe
Na vorige week, die vol zat met gidsdagen en met bizarre vangsten (waaronder de metersnoekbaars), moest ik afgelopen zaterdag even voor iets anders op pad. De trekauto van dienst, de inmiddels al ruim twintig jaar oude Nissan Terrano begon immers steeds meer kwaaltjes te krijgen. Niets wat ik al dan niet provisorisch kon oplossen, maar niet handig als je voor je werk van je auto afhankelijk bent. Het laatste issue op de lijst betrof een koppelingspedaal dat op de ochtend van mijn gidsdag opeens op de bodem van de auto lag. Na wat provisorisch ontluchten op een leiding (de cilinder zelf is zonder brug niet te bereiken), kon ik dit weer enigszins oppompen, maar het bleef maar hakerig schakelen, en ik moest voorgenoemde handeling steeds vaker uitvoeren als ik op pad wilde. Kortom: tijd voor wat nieuws!
Gelukkig hebben we hier een grote occasionboer in de buurt zitten, die zo ontzettend veel auto’s op voorraad heeft dat er altijd wel wat interessants bij zit. En na wat zoeken op de website kwam ik uit op een uitermate verstandige Toyota Proace. Een simpel maar doeltreffend wit busje uit 2015, met nog geen anderhalve ton op de klok. Dus dezelfde dag nog een afspraak gemaakt, en er meteen een klap op gegeven na de proefrit. De bus kan echter pas komende maandag worden opgehaald, dus wederom met de Terrano terug richting Tiel. En alsof ie wíst dat ie werd ingeruild liet mijn auto me letterlijk staan: de complete koppelingscilinder was bij het opschakelen naar zijn vijf totaal van de versnellingsbak losgekomen. Gelukkig bracht de wegenwacht snel uitkomst, en werd de auto per kerende post weer bij het occasionbedrijf afgezet. Als leenauto rij ik op moment van schrijven in een Mercedes Citan 108 CDI, een opgewaardeerde Renault Kangoo met slechts 75 PK, dus het is even billenknijpen met die grote boot erachter tot de bus binnen is. Maar genoeg over auto’s..
Lastige vissen
Ook de visserij liet zich deze week lastig doorgronden. Waar het vorige week ronduit makkelijk ging, is de bijtlust deze week een stuk minder geweest. Toch wisten we alle gidsdagen onze vissen te vangen, waarbij de ene dag de ene techniek veruit de voorkeur had, en de andere dag de andere. De snoek wilde sowieso wel op de ondieptes, maar dit waren helaas allemaal de typische zomerformaatjes van 60-70 centimeter. Natuurlijk superleuk voor de gasten om daar behoorlijke aantallen van te vangen, en dat lukte dan ook. Maar zeker na vorige week weet ik wat voor monstervissen er momenteel op de stekken liggen, en de drang om die te vangen is voor zowel mij als de gasten natuurlijk enorm hoog! Maar dat vangen was makkelijker gezegd dan gedaan!
Ik durf te stellen dat we afgelopen week minstens tien meterplus-snoekbaarzen en een ongeveer net zo groot aantal 1.80-plus meervallen bij onze shads hebben gehad, maar geen van deze reuzen trapten er nog in. Dat deden slechts de kleinere snoekbaarzen tot rond de zeventig centimeter. Superfrustrerend om enorme joekels van roofvissen loom achter je shad aan te zien zwemmen, zonder aanstalten te maken deze te pakken. We werden er gek van! En toen er uiteindelijk toch een paar monsters besloten aan te bijten, werden deze nog verspeeld ook. Grrrr! Maar goed, een nieuwe week, en nieuwe kansen dienen zich weer aan. We kijken weer uit naar wederom een stampvolle gidsweek, met dus extreem grote roofvissen op de stekken. Ga jij mee op avontuur naar de vis van je leven? Boek dan hier jouw gidsdag!
Goed weekend!
