visgids

De afgelopen week hebben we weer heel wat dagen op het water mogen doorbrengen, en wat opviel was de enorme veranderlijkheid van het weer in deze periode. Waar we de ene dag afsloten met een weliswaar koude, maar prachtige zonsondergang op spiegelglad water, startten we de volgende in druilerige regen en harde wind.

Met het langzamerhand intreden van de winter hebben we de actieve, werpende visserij alweer een poosje on hold gezet. De daling van de watertemperaturen maakt de vis weer traag, dus we zullen wat van het gaspedaal af moeten om goede resultaten te behalen.

Met de komst van meerdere vaccins lijkt er zicht te zijn op een uitweg uit de coronacrisis, en hoewel we ons wat mij betreft als land moeten doodschamen dat we als laatste in de EU hiermee van start gaan, is er eindelijk licht aan het eind van de tunnel. Ondanks dat ik als fitte, gezonde kerel totaal niet bang voor het virus ben, zal ik de prik gaan halen zo gauw als dat mogelijk is. En ik moedig iedereen aan hetzelfde te doen! We willen immers de maatschappij weer opengooien, met inachtname van de lessen die we afgelopen jaren hebben geleerd.

Van letterlijk de ene dag op de andere stortte de wereld zich in blinde paniek, en werd alles ineens anders. Dat dit desastreuze gevolgen voor enorm veel bedrijfstakken heeft gehad moge duidelijk zijn, en ik vrees dat velen hierdoor ten onder zullen gaan. Denk aan horecabedrijven, reisbureaus en wellicht zelfs luchtvaartmaatschappijen. Een bloedbad dat zijn weerga niet kent, en het is nog lang niet voorbij.

Het was natuurlijk te verwachten, gezien de oplopende besmettingscijfers van de laatste weken, maar het viel me toch rauw op het dak: In een extra toespraak vanuit het torentje legde onze minister-president ons een pittige lockdown op, die ons land nog nooit heeft meegemaakt. De pushmelding over deze toespraak kwam vanaf diverse nieuwsapps binnen aan boord, terwijl de gasten en ik een prachtige visdag beleefden, en ik wist gelijk hoe laat het was. We hadden iets soortgelijks immers al meegemaakt in maart..

Toen ik vandaag de afgelopen drie blogs nog eens zat terug te lezen, viel het me op dat ze allemaal een beetje zwaar op de hand waren. En dat was ook niet zo gek; we hebben best wel een pittige tijd gehad met moeilijke vangsten, slecht weer en het gedoe met de nieuwe motor. En dat gecombineerd met de aanhoudende corona-ellende die het nieuws maar over ons blijft uitstorten, zorgde zelfs bij deze meestal toch erg goed gehumeurde visgids voor een stukje chagrijn..

Op het moment dat jullie dit blog lezen ben ik waarschijnlijk al op weg naar Almere om de boot, met daarop eindelijk de nieuwe Yamaha 100 PK motor op te halen bij het bedrijf waar ik die heb gekocht. We zijn dan exact een week verder, nadat ik een week geleden bij openingstijd de boot heb afgeleverd. Een week waarin ik dus geen water heb gezien.

Komende maart is het alweer vier jaar geleden dat ik als visgids verhuisde van het Betuwse rivierengebied naar mijn nieuwe uitdaging, de Biesbosch. In die vier jaar mocht ik enorm veel gasten aan boord verwelkomen, waarvan er velen vaste gasten zijn geworden. Vaak zijn dit in de loop der jaren ook vrienden geworden, en één van die gasten die ik tevens als vriend beschouw kwam afgelopen maandag weer een dagje aan boord.

Waar ik vorige week nog de overpeinzing deelde of de wintervisserij nog wel zou terugkeren de komende jaren, bleek de vis de afgelopen week extreem op drift te zijn. Dit resulteerde in één van de taaiste weken qua visserij uit mijn inmiddels alweer vijfjarige carrière als visgids, en het was aan snel schakelen te danken dat we elke dag alsnog met vangsten hebben kunnen afsluiten.

Hoe extreem leuk ik mijn bijzondere job ook vind, en met hoeveel plezier ik ook dagelijks mijn gasten verwelkom bij Jachthaven van Oversteeg, enige tijd geleden begon de routine het bij mij een beetje over te nemen van het avontuur. Het gevoel van pionieren was een beetje naar de achtergrond verdwenen, en het gidsen begon steeds meer op werk te lijken (Intimi weten hoe groot mijn hekel aan werken is..).

Het leuke aan Facebook is dat je zo nu en dan eens een herinnering uit eerdere jaren te zien krijgt, wat een mooi perspectief op het heden biedt. En in die herinneringen van de afgelopen jaren is er één opvallende factor wat de visfoto's betreft: De kleding is steeds luchtiger geworden door de jaren heen.

Bergen met speldaas hielden zich op de stekken op, waardoor de rovers weinig moeite hoefden te doen om aan de benodigde eiwitten te komen. Groot kunstaas werd eigenlijk vooral genegeerd, en de enige optie om een beetje aantallen te vangen was het gebruik van klein kunstaas. In dit geval met name chatterbaits en crankbaits. Op zich natuurlijk een leuke visserij, zeker voor gasten die hun eerste stappen in de roofvisserij maken, maar allesbehalve selectief..